به یاد آرد دل بیتاب اگر نقش میانش را

به رنگ موی چینی سرمه می گیرد فغانش را

ز فیض خاکساری اینقدر عزت هوس دارم

که در آغوش نقش سجده گیرم آستانش را

زبان حال عاشق گر دعایی دارد این دارد

که یارب مهربان گردان دل نامهربانش را

تحیرگلشن است اماکه دارد سیر اسرارش

خموشی بلبل است اماکه می فهمد زبانش را

درین غفلت سراگویی مقیم خانهٔ چشمم

که با خواب است یکسر رنگ الفت پاسبانش را

؟؟؟ در جستجو خاصیت موج نظر دارد

که غیراز چشم بستن نیست منزل کاروانش را

شودکم ظرف در نعمت ز شکر ایزدی غافل

که سیری مهرخاموشی است چون ساغردهانش را

هجوم شکوهٔ هرکس زدرد مفلسی باشد

نخیزد ناله از نی تا بود مغز استخوانش را

به رنگ گردباد آن طایر وحشت پر و بالم

که هم در عالم پرواز بستند آشیانش را

طلسم جسم گردد مانع پرواز روحانی

چو بوی گل که دیوار چمن گیرد عنانش را

چوبرق ازچنگ فرصت رفت بیدل دامن وصلش

ز دود خرمن هستی مگریابم نشانش را